Er is weinig veranderd sindsdien denk ik. Op tv zag ik een interview van Kefah Allush met een strafrecht advocaat (Job Knoester). Die deed mij aan Ton denken. Op een gegeven moment zei hij: ‘Het kan ons allen overkomen’ en meer van zulke uitlatingen. Of ik naar Ton zat te luisteren!

Ik heb het boek bijna in één keer uitgelezen. Ik vond het heel mooi te lezen hoe je vader zo betrokken en vol begrip voor de mensen was. En wat ik hierbij ook mee voel, is dat iedereen in de problemen kan komen door omstandigheden en we hier samen mede verantwoordelijk voor zijn. Was heel fijn zo over de schouder van je vader mee te lezen. Ik begrijp ook wel een beetje waar jouw bevlogenheid vandaan komt als het om rechtvaardigheid gaat. Ten minste ik beleef bij jou dezelfde betrokkenheid.

Reclassering in de jaren 90 laat mij zien dat zij afhankelijk is van de inzet van medewerkers. Ik heb over hulpverlening andere inzichten gekregen, bijvoorbeeld sociaal werk dat menselijker is en ontvankelijk.

Ik heb het boek met veel plezier en aandacht gelezen. Je vader heeft het echt doorleeft, de verhalen zijn vanuit het hart geschreven. Ik heb het boek doorgegeven aan iemand die werkt met gedetineerden. Het boek laat zien dat de scheidslijn tussen goed en kwaad flinterdun is. Je kan zo zelf in de psychiatrie terecht komen en een diefstal plegen. Je vader heeft de oorlog meegemaakt en dat raak je niet meer kwijt. Nu zijn er veel oorlogen en mensen vinden dat vreselijk. Je vader verwoordt het heel goed. Criminelen zijn ook mensen met een naam. Ze hebben ouders en misschien kinderen. Het zou goed zijn om meer mededogen te tonen, om meer naar elkaar te luisteren en dat we niet zo oordelen. Mekaar een helpende hand bieden waar het kan. Zie de ander staan, probeer je in te leven. Sommige mensen hebben pech, dus wees er voor mekaar. Het boek is zeker aan te raden voor hulpverleners.